Blok 2: In dit blok zijn mijn blogs wat korter. Hier heb ik voor gekozen omdat ik van mening ben dat de boodschap dan krachtiger overkomt. Er moet niet meer gezegd worden dan nodig is. 

Met professionaliteit komt verantwoordelijkheid 

President Barack Obama heeft op woensdag 18 januari Amerikaanse journalisten bedankt voor het beschermen van de democratie. Hij vertelde dat de pers de politiek scherp houdt, en ervoor zorgt dat ze eerlijker en harder werken. Hij vindt dat journalisten politici betere mensen maken.

Obama: "Jullie zorgen ervoor dat we bij elke stap nadenken wat we doen, en voor wie we het doen, en of we leveren wat ons is gevraagd. Democratie werkt alleen maar als burgers goed worden geïnformeerd." Bron:NU.nl

Toen ik dit las was ik verbaasd. Ik heb nog niet eerder een politici zo positief over de pers horen spreken. Eigenlijk heb ik bijna niemand (behalve journalisten zelf) zo positief over de pers horen spreken. Ik was dus blij verrast toen ik dit las.

Journalistiek is een prachtig vak. Maar ook een vak met een grote verantwoordelijkheid. Deze verantwoordelijkheid houdt in dat wij als journalisten de waarheid vertellen. Want net als politici moeten wij ook blijven nadenken wat we doen en voor wie we het doen. We doen het om de burgers een zo goed mogelijk beeld te geven van wat er aan de hand is in de wereld. En dat is dan ook wat we steeds voor ogen moeten houden. De waarheid vertellen, of het nou leuk is of niet. En zelfs als de waarheid inhoud dat er een bepaalde partij in een negatief daglicht komt te staan. Moeten we als journalist ook die partij in hun waarde laten. We hebben de autoriteit om iemand op te bouwen en af te breken. Laten we hier verstandig mee om gaan. 

2016 het jaar van de Youtubers

Youtube is al lang een van de meest populaire sites onder jongeren. Maar het heeft de laatste jaren ook een andere invulling gekregen. Vroeger waren er ook al een hoop mensen die filmpjes van zichzelf maken en posten. Maar tegenwoordig zijn dit er veel en zijn ze ook erg bekend.

Voor veel Youtubers is het hun baan. Zij verdienen geld met filmpjes posten. Gamen, beauty en comedy, er is van alles te vinden. Deze personen hebben vaak een hoop vaste volgers en posten vaak meerdere keren per week. Ook beginnen er steeds meer Youtube evenementen te komen. Hier worden prijzen uitgereikt of kunnen fans hun lievelings Youtubers ontmoeten. Veel Youtubers schrijven boeken, maken films of beginnen een zang carriere. Alles is mogelijk in de wereld van Youtube. Op deze manier kan je vanaf je bank zien hoe iemand anders op vakantie is in een mooi land. Je ziet dus een hoop door de ogen van Youtubers.

Toen ik laatst aan het oppassen was wilde mijn oppas kinderen me iets laten zien. Ze pakte hun Iphone 6 (ik heb een huawei p8 lite, alleen dat verschil zegt al een hoop) en klikte Youtube aan. Ze lieten me allemaal filmpjes zien van Nederlandse vloggers. Toen ik 11 was mocht ik niet eens op Youtube van mijn ouders. En als ik het gebruikte, was het enige wat ik deed liedjes luisteren. Mijn buurjongentje van 10 heeft een eigen Youtube kanaal waar hij verschillende filmpjes post. Een ander oppas meisje vertelde doodleuk hoe ze ging vloggen dat ze naar haar oma ging. Toen ik 10 was speelde ik buiten met vriendinnetjes en mocht ik elke avond even een half uurtje op de laptop. Een telefoon had ik niet, en hier had ik ook geen behoefte aan. Voor hen is deze technologie normaal geworden. Zij groeien op met Youtubers als voorbeeld. Ik keek naar de oudere kinderen op school als voorbeeld. Zij laten een nieuw filmpje zien aan hun klasgenoten. Ik ruilde kneedgum met mijn klasgenoten. Technologie is goed. Maar ik hoop dat kinderen niet vergeten dat buiten spelen nog altijd leuker is dan op je schermpje kijken hoe iemand anders buiten speelt. 

Achter het Front

Mijn leven als oorlogsverslaggever
Jan Eikelboom

Achter het front is een indringend persoonlijk verslag vanaf de frontlinies, het verhaal achter het verhaal van een leven aan de rand van de dood. Het gaat over angst en adrenaline. Het gaat ook over journalistieke dilemma's en beschrijft de voortdurende zoektocht naar het eerste slachtoffer van de oorlog: de waarheid.

In het boek lees je verschillende verhalen over gebeurtenissen die Jan Eikelboom heeft meegemaakt. Hierin beschrijft hij wat er is gebeurd, met wie en hoe. Zo vertelt hij over rapportages die hij heeft gemaakt in Syrië, Iran en Israël. Zo is hij bij verschillende aanslagen geweest. Heeft hij te maken gehad met Syrische rebellen. Deze heftige gebeurtenissen zijn normaal in het leven van een oorlogsverslaggever. Eikelboom noemt dan ook in zijn boek dat dit heftige momenten zijn om mee te maken. Daarom was het voor hem ook lastig om dit boek te schrijven. Herinneringen die hij diep had weggestopt, riep hij bewust op. Om hier vervolgens over na te denken en te schrijven.

Voor mij is iemand als Jan een groot voorbeeld. Hij riskeert zijn leven om de waarheid te achterhalen. Aan het eind van het boek staat er een uitspraak van de Amerikaanse senator Hiram Warren Johnson. "In een oorlog is de waarheid altijd het eerste slachtoffer." Tijdens een oorlog zie je namelijk dat de leugen heerst. Je ziet het al in de eerste wereldoorlog. Via het nieuws wordt er door de overheid propaganda uitgezonden. Dit was toen, maar ook nu. Het is zo belangrijk dat er mensen zijn die zo veel waarde aan de waarheid hechten dat zij hun leven willen riskeren. Ik heb bewondering voor deze mensen. En ik zou graag een van hen willen worden. Mijn fascinatie voor dit onderwerp is groot. En ik wil er graag meer over leren. Het is ontzettend heftig om een oorlogsverslaggever te zijn. Je maakt een hoop vreselijke dingen mee. Hier moet je ook mee zien te dealen. Dit is al een kunst op zich. Ik geloof dat als je je omringt door mensen die van je houden, en een goede relatie hebt met God. Dat je dit werk kan doen, zonder dat het je verteert vanbinnen. In mijn journalistieke carrière hoop ik ooit de eer te krijgen dat ik een oorlogsverslaggever mag worden.

80 % modern en 20% ouderwets

Mijn eerste gedachte toen ik wakker op werd was: Wat is de uitslag van de presidentverkiezingen. Gehaast pakte ik mijn telefoon om zo snel mogelijk te kijken of er al nieuws was. Met gespleten oogjes keek ik op verschillende nieuwssites waar nog niks te vinden was. Ik rende naar beneden en zette het nieuws aan. Langzaamaan werd duidelijk dat Trump aan het winnen was. En zo vloeide ook langzaamaan mijn hoop weg voor Amerika.

Nu is het bijna de tijd dat Trump dan ook echt wordt aangesteld tot president van de Verenigde Staten van Amerika. Dit zette mij aan het denken hoe het mogelijk was dat hij gewonnen had. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat een groot deel hiervan de generatie kloof is.

Aan de ene kant heb je de wat oudere en traditionele blanke mensen. Dit zijn mensen die een wat "ouderwetse" manier van denken hebben. Zo zijn veel van deze mensen nog van mening dat blanken en zwarten niet gelijk zijn aan elkaar. Aan de andere kant heb je de jonge en vrije generatie. Dit zijn mensen die denken dat iedereen gelijk is, alles kan en een hele andere mindset hebben.

Nu vind ik het zelf altijd lastig om te bedenken bij welke generatie ik hoor. Want in mijn denken ben ik erg vrij. Ook vind ik dat iedereen gelijken rechten heeft. Maar veel van de dingen die de vrije generatie van mening is ben ik het niet mee eens. Ik vind namelijk dat bepaalde normen en waarden daar vervagen. Op dezelfde manier kijk ik naar de oudere generatie. Het vasthouden aan normen en waarden is erg goed. Maar ik ben niet van mening dat de ene mens meer waard is dan de ander.

Het is erg lastig om als 18-jarige tussen deze twee groepen in te zweven. Ik merk het in veel kleine dingen. Bijv het niet 100% aansluiten bij de mindset van vrienden. Maar toch niet genoeg verschillen om het onmogelijk te maken. Toch is dit ook iets wat ik mooi vind aan mezelf. Ik denk anders in veel dingen en dit kan ik vaak ten goede gebruiken. Ik hoop in de aankomende jaren mijn mening nog verder te vormen en mijn mindset nog meer ten goede te kunnen gebruiken. 

Nepnieuws is van alle tijden

Nepnieuws... Iets wat iedereen wel heeft meegemaakt. Of het nou in de vorm van roddels en geruchten is, of in op Facebook een bericht is. Nepnieuws is een aanwezig fenomeen waar wij als mensen rekening mee moeten houden. Probleempje is: hoe kan je zien of iets nep nieuws is?

Veel nieuws wordt door media verspreid, zo ook nep nieuws. Vooral dit jaar met de verkiezingen werden er veel nep berichten verspreid. Veel van deze berichten kwamen uit Macedonië. Hier waren veel jongeren die veel geld verdiende door deze nep berichten via websites te verspreiden. Deze berichten zijn te herkennen aan woorden die vaak de aandacht trekken. En natuurlijk zijn de koppen van elk nieuws bericht gemaakt om de aandacht van de lezer te trekken. Maar er zit wel een verschil tussen echt nieuws en nep nieuws. Bij nepnieuws staan er woorden als: wauw en oh mijn god. Dit zal je nooit lezen in een kop van een echt nieuwsartikel.

Nepnieuws is van alle tijden, zegt broodje-aap-expert Peter Burger van de Universiteit Leiden. Maar door de technische mogelijkheden heeft het nu een enorme vlucht genomen. ( Nieuwsuur: Hoe nepnieuws dit jaar trending werd, 2016) 

Omdat nepnieuws in 2016 veel is langs gekomen willen mensen dat er actie wordt ondernomen. Facebook wil drastische maatregelen nemen om nep nieuws tegen te gaan. Zo willen ze hun systeem zo instellen dat ze makkelijker kunnen zien of een nieuwsbericht klopt. Ook zegt Facebook in gesprek te zijn met externe fact checkers. Deze mensen zullen dan het waarheidsgehalte van de nieuwsberichten onderzoeken.

Ik denk dat nepnieuws iets is wat altijd wel langs zal blijven komen. De berichten zijn vaak extreem en daarom interessant. Veel mensen zullen deze berichten doorsturen naar vrienden. Niet omdat ze expres nepnieuws willen verspreiden, maar omdat ze gewoon niet beter weten. Tegenwoordig kan iedereen dingen op internet zetten, en vaak wordt dit ook nog door een grote groep mensen gelezen en als waarheid gezien. De bron achterhalen is door de enorme informatie op internet lastig geworden. Daarom is het zo belangrijk dat journalisten al hun feiten dubbelchecken. Er is al nep nieuws genoeg, en daarom is het de taak van de journalistiek om de waarheid te brengen. 

De prioriteit van Facebook.

Facebook is voor veel mensen de grootste bron van nieuws. Bijna niemand leest nog de krant, en de meeste bezoeken aan online-websites van kranten gaan via Facebook. Want om zelf deze websites op te zoeken, en te zoeken naar nieuws zien mensen vaak als tijdverspilling: "Ze kunnen hun tijd beter besteden". Maar wat veel mensen niet beseffen is dat Facebook geen nieuwsplatform is, maar een entertainment platform.

Door mijn opleiding ben ik beter op gaan letten hoe nieuws op Facebook word gezet. En hier viel mij iets aan op. Vorig weekend (17-18 december) was er een kickboks wedstrijd tussen Rico Verhoeven en Badr Hari. Vrijdag avond keek ik het Journaal mee met mijn schoonfamilie en hier kwam deze wedstrijd uitgebreid aan bod. Zondag ochtend keek ik door mijn Facebook tijdlijn en merkte iets op waar ik van schrok. Ik volg veel verschillende kranten en krijg dus ook veel nieuws op mijn tijdlijn. Terwijl ik door scrolde zag ik bij elke krant een bericht over de wedstrijd voorbijkomen. Na ongeveer 5 berichten over de wedstrijd, en wie er had gewonnen kwam ik aan bij een ander bericht. Een artikel over een dubbele bomaanslag in Istanbul. Toen ik hierover na ging denken merkte ik dat dit mij raakte. Waarom stond dit nieuws niet bovenaan? Hoe kan het dat ik eerst 5 berichten over een kickboks wedstrijd krijg, voordat ik een bericht krijg over een bomaanslag waarbij mensen zijn overleden en gewond geraakt. Het antwoord is heel simpel: Facebook is entertainment. Dé kickboks wedstrijd van het jaar is iets waar bijna iedereen het over had. En wat dus ook iedereen zou lezen. En om deze reden staat dit bovenaan.

Mijn mening? Waar liggen de prioriteiten van mensen? Hoe kan het dat de meeste mensen liever de uitslag willen weten van een kickboks wedstrijd, dan het dodenaantal van een bomaanslag in Istanbul? Deze vragen spoken al langere tijd door mijn hoofd. En door dit verschijnsel werden mijn vermoedens bevestigt. Mensen willen nieuws, maar geven infotainment wel een hogere plaats dan informatie. 

Naastenliefde

Dit blok hebben wij les gehad over de politiek en maatschappij van Nederland. Hierin behandelden we hoe Nederland de afgelopen jaren is veranderd. Vroeger was Nederland een verzorgingsstaat. Maar langzaam verandert het in een participatie samenleving. In hoeverre gaat de burger hier in het dagelijks leven iets van merken?

Na de oorlog wilde de regerende elites dat het nooit meer zo uit de hand zou lopen. Zij dachten dat, als je burgers hun welzijn garandeert, deze niet meer een extreme ideologie (communisme en fascisme) zouden volgen. Mensen die het nodig hadden kregen dus veel geld van de overheid. Maar hier werd soms ook misbruik van gemaakt. Maar nu is dat te duur geworden. En dus moet niet alleen onze samenleving veranderen, maar ook onze manier van denken en doen.

Een participatie samenleving houdt in dat mensen voor zichzelf en elkaar zorgen. In vergelijking tot een verzorgingsstaat waar de overheid voor de mensen zorgt. Deze overgang zal dus veel tijd kosten. Mensen zijn het zo gewend dat de overheid of andere instellingen zorgen voor onze ouderen of zieken. Het is logisch dat dit niet in één keer gaat. Mensen moeten weer voor elkaar leren zorgen. Tijd maken in je wekelijkse schema om iemand om je heen te helpen als deze dat nodig heeft.

Ik denk dat het een oude denkwijze is waar we weer naar terug moeten keren. Heel lang geleden was het nog heel normaal dat men voor de zieken en ouderen zorgde. Ouderen woonde toen bij hun volwassen kinderen. Voor de zieken waren er ook een hoop familie leden of vrienden die een steentje bijdroegen. In verschillende landen is dit nog steeds de manier van leven. Maar in Nederland zijn we zulke luxe gewend, dat dit voor ons niet altijd even normaal lijkt. Natuurlijk helpen we, maar in beperkte mate. Deze manier van denken moet dus veranderen. Als wij, als burgers, een goede samenleving willen moeten we niet wachten tot de overheid ons dat geeft. Maar we moeten er zelf alles aan doen om een goede samenleving te zijn. Naastenliefde is immers al eeuwen oud. Waarom zouden we dit nu dan niet meer kunnen? 

De prijs van waarden

Een goed verhaal
Over journalistiek, waarden en idealen, Tjirk van der Ziel

"Toekomstgerichte journalisten die oog hebben voor oplossingen in plaats van alleen het signaleren van problemen, zich verantwoordelijk weten voor de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van hun werk, met burgers meedenken en zich afvragen wat de gemeenschap gezond houdt, en het publieke debat stimuleren met waarden, ideeën en idealen. Kortom, journalisten met een goed verhaal." Stukje van de samenvatting op de omslag.

In deze blog wil ik graag ingaan op een hoofdstuk uit het boek: Een goed verhaal, over journalistiek, waarden en idealen. Hoofdstuk 3.4 de prijs van waarden. In dit hoofdstuk las ik iets wat mij veraste.

Er zijn verschillende prijzen voor journalistiek. Enkele jaren geleden werden er twee Canadese persprijzen onderzocht. Er werd aan de juryleden gevraagd wat zij het belangrijkst vinden. En op welke volgorde van criteria zij naar een verhaal kijken. Het belangrijkste vonden zij de journalistieke vaardigheid om een complex onderwerp helder weer te geven. Daarna vonden zij de schrijfstijl het belangrijkst. Pas later kwam de analyse, context en eerlijkheid.

Natuurlijk is het nodig om een complex onderwerp helder op te kunnen schrijven. Elk onderwerp moet immers voor iedereen leesbaar en te begrijpen zijn. En de schrijfstijl is ook belangrijk omdat dit een verhaal meer tot leven kan laten komen. En als een artikel fijn leesbaar is, lees je er makkelijker doorheen. Maar het feit dat eerlijkheid pas later komt vind ik persoonlijk een beetje apart. Waarom staat de eerlijkheid en waarheid niet bovenaan? Een verhaal kan heel mooi en makkelijk te lezen zijn, maar als het niet juist is? Wat maakt journalistiek dan anders van een roman? Ik begrijp ook wel dat dit niet altijd zo gaat. En dat veel journalisten naar waarheid verslaggeven. Maar het viel mij toch wel op. Omdat voor mij eerlijkheid boven alles gaat. Zodra je weet dat alle feiten in je artikel juist zijn, kan je gaan kijken naar de schrijfstijl en hoe je het zo helder mogelijk weer geeft. In mijn ogen hoort elk artikel op deze volgorde te worden bekeken. 

Blogs Blok 1:

De nieuws fabriek

Het boek de nieuwsfabriek is geschreven door Rob Wijnberg. Wijnberg is een journalist en filosoof en mede oprichter van De Correspondent. Hij heeft meerdere bestsellers geschreven waaronder : Nietzsche en kant lezen de krant ( 2009) en Mijn tafelheer is Plato (2010). De nieuwsfabriek is een boek waarin Wijnberg de mechanismen achter onze aandacht economie behandelt. Hij schrijft over de moderne nieuwsvoorziening en over hoe de media het wereld,beeld van de burger vervormt.

Als je de moderne journalistiek en de oudere journalistiek vergelijkt is er een hoop veranderd. Ten eerste is de snelheid van het nieuws veranderd, maar daarmee zijn ook de journalisten veranderd. Vroeger hadden journalisten langer de tijd om de feiten te checken. Op deze manier werden er langere, maar ook kloppende verhalen geschreven. Tegenwoordig is dit heel anders. Als er in China iets gebeurt weten we dit in Nederland binnen een paar minuten. Dit is mogelijk door de opkomt van het internet. Juist doordat gebeurtenissen zo snel de wereld over gaan, worden veel verhalen zo snel mogelijk geschreven. Elk nieuws platform wil erover praten, want stel je voor dat het AD geen aandacht besteed aan een artikel waar de NOS wel aandacht aan besteed. De kwaliteit van de stukken gaat achteruit, maar de kwantiteit gaat vooruit. Er worden heel veel artikelen geschreven, puur omdat dit kan in de huidige media. Maar hierdoor word een verhaal vaak maar van een kant belicht. Begrijp me niet verkeerd, journalistieke verhalen zijn niet slecht of onwaar. Maar in dit boek legt Wijnberg wel goed het verschil uit tussen infotainment en nieuws. De grote hoeveelheid artikelen zijn vaak meer leuk nieuws dan belangrijk nieuws. Zo werd er laatst aandacht besteed aan ' een mega spruit van wel 1,5 kilo'. Terwijl er aan de andere kant van de wereld oorlog is en mensen hulp nodig hebben. En dit heeft weer te maken met het feit dat kranten gefocust zijn op het zo veel mogelijk werven van lezers. Want mensen vinden het leuk om te lezen dat er een mega spruit is, maar wat hebben ze aan een oorlog aan de andere kant van de wereld?

Een zin in het boek heeft mij aan het denken gezet. Ik heb hem gedeeld met vrienden en familie en ik wil er ook graag iets over schrijven. De zin luidde :

" Ter nuancering: niet alleen het nieuws is blind voor toeval, de mens zelf is dat ook. Ons brein heeft er een natuurlijke afkeer van, omdat het de wereld betekenisloos doet lijken."

Toeval bestaat niet. Dat word vaak gezegd als er in situaties leuke of juist minder leuke dingen gebeuren. De mens gelooft niet in toeval, want dan zou de wereld niet maakbaar zijn. En dat is juist wat wij mensen willen: de wereld maken. Wij willen carrière maken, naambekendheid verwerven, rijk worden, nog meer technologie maken en zelfs door middel van klonen, mensen maken. Al deze dingen betekenen dat de mens de koers van het leven kan bepalen en dat hierin geen toeval is. Dit word in het boek uitgelegd. Er word een vergelijking gemaakt tussen de behandeling van twee zaken in de rechtszaal. De ene zaak gaat over iemand die een moord heeft gepleegd. Deze persoon krijgt langer straf dan een ander persoon in een zaak waarin iemand een poging tot moord heeft gepleegd. Toeval speelt hierin een grote rol, maar dat willen wij als mensen niet altijd zien. De persoon die een poging tot moord heeft gedaan die wilde evengoed een moord plegen als de persoon die iemand heeft vermoord. Maar door toeval is dit bij de ene wel gelukt, maar bij de andere niet. Ik kan hier nog heel veel over schrijven. Maar ik hoop dat dit je aan het denken heeft gezet en dat je voortaan bij een nieuwsbericht je zal afvragen: kan je dit zo zwart-wit stellen? Is de ene persoon goed en de andere slecht of speelt toeval hierin een rol? Hoe kan ik dit beter begrijpen ?

Social media

Iedereen maakt gebruik van social media. Het is een belangrijk aspect in het leven van de huidige tiener. Constant zijn ze bezig met het updaten en refreshen van social media. Maar waar komt dit door?

Social media zorgt voor een constante druk bij mensen. Deze druk komt voort uit angst om iets te missen. Continue worden er dingen geplaatst en dit zorgt voor constante druk om al deze nieuwe dingen te lezen en te delen. Want stel je eens voor dat je iets mist. Een groot deel van deze druk is onbewust. Als ik kijk naar mezelf en mijn vrienden dan zie ik dit. Zodra we ergens op wachten, of een gesprek 1 seconde stil valt, of we even niks in onze handen hebben pakken we onze telefoon. Vaak zelfs zonder erbij na te denken. Ik herinner me een tijd waarin ik geen telefoon had. Hij was stuk gegaan op vakantie en naar de verzekering gestuurd. Ik zat op de bank en keek televisie met mijn gezin. Zonder erbij na te denken begon ik met mijn handen te zoeken naar mijn telefoon. Toen ik besefte waar ik mee bezig was schrok ik van mezelf. Ik kwam er op dat moment achter dat ik op deze manier onbewust veel meer met mijn telefoon bezig was dan ik dacht. Nu betrap ik mezelf er soms op, bijvoorbeeld wanneer ik een serie kijk. Het is een leuke en grappige serie maar toch pak ik altijd mijn telefoon erbij en kijk gedachteloos rond in mijn instapeed en op facebook. Op deze manier ben ik onbewust met beide media bezig. Soms vraag ik me ook af waarom ik het doe. Nu weet ik het: de constante druk om niks te missen zorgt voor onbewust veel media gebruik.

Een ander minder positief aspect van media is dat het voor een groot deel ons beeld bepaald over mensen en de wereld. Als verschillende kranten op facebook een berichtje plaatsen waar negatief word gepraat over een bepaald persoon. Dan bepaald dat de mening van een groot deel van het publiek. Neem als voorbeeld Tump en Clinton. Als je de berichten kritisch gaat lezen kan je zien dat Trump met andere woorden word omschreven. Op deze subtiele manier schep je als lezer al een beeld dat Clinton dus beter is dan Trump. Begrijp me niet verkeerd, ik vind Trump een rare vent. Maar het feit dat veel mensen alleen de gekke en negatieve voorstellen van hem weer zoals de muur tussen Mexico en Amerika. Dat zegt al veel over hoe makkelijk ons beeld word gevormd door Social media. Ik ben nog nooit ergens de goede voorstellen van Trump gelezen, laat staan ergens gelezen dat hij überhaupt goede voorstellen had. Op deze manier word het beeld geschept : Clinton is niet geweldig, maar als je het vergelijkt met Trump is ze een schat van een vrouw.

Ik hoop dat ik voortaan kritisch zal kijken naar nieuwsberichten. Daardoor wil ik graag leren dat ik mijn eigen beeld moet vormen door complete informatie. Het is belangrijk dat we een mening vormen als we alle informatie bij elkaar hebben, en ook dat deze informatie objectief is geschreven. Op deze manier ga je de wereld anders zien. Je zwemt tegen de richting in. En dat is wie ik wil worden. Een individueel met een eigen mening, gebaseerd op de hele waarheid.  

Hit and Run

Journalistieke Arena is een vak waar journalistiek studenten kennis maken met beroepsjournalisten. Zo ook Koen Nederhof, verslaggever bij de Telegraaf. Hij is een verslaggever in het Hit and Run team. Dit betekent dat hij elk moment een telefoontje kan krijgen als er nieuws is waar hij aanwezig moet zijn. 

Nederhof heeft altijd een koffer bij zich met spullen voor een paar dagen. Het is namelijk al vaker voorgekomen dat hij een telefoontje kreeg en een paar uur later in het vliegtuig zat. Dit zorgt ervoor dat je heel snel moet kunnen schakelen tussen verslaggever en burger. Eenmaal op locatie moet Nederhof de hele tijd artikelen schrijven en filmpjes en foto's maken. Dit deed hij altijd alleen. Hierdoor leerde hij om zelf beslissingen te maken. Dit is iets wat veel studenten nog mogen leren. We worden ouder en zelfstandiger en we hebben niet meer een specifiek persoon die beslissingen voor ons maakt. Of iemand die zegt je moet het zo doen, dan doe je het goed. Hierin zie ik Nederhof als een groot voorbeeld. Van de gedachte dat ik later misschien in mijn eentje naar een gebied word gestuurd waar bijv een aanslag is geweest, en hier alles zelf moet uitzoeken beangstigt me. Maar tegelijk is dit wel mijn droom, en dus ga ik aankomende 4 jaar juist mijn angsten overwinnen zodat ik later in dit soort situaties zelfstandig en zelfverzekerd ben.

Geen cent spijt

Het boek geen cent spijt gaat over de Nederlandse zakenman Frans van Anraat die in de jaren tachtig duizenden tonnen grondstof voor gifgas leverde aan Irak. De schrijver van het boek is Arnold Karkens, een van Nederlands bekendste en beste oorlogsverslaggevers. Hij heeft als enige journalist de slag van Bagdad van dichtbij meegemaakt. In het boek word verteld hoe en waarom Frans van Anraat een oorlogsmisdadiger was. Van Anraat heeft door middel van nep bedrijven en bepaalde routes grondstoffen voor gifgas naar Irak gesmokkeld.

Dit boek maakt mij erg enthousiast. Waarom ? Omdat ik zelf oorlogsverslaggever wil worden. Het is een droom om in oorlogsgebieden foto's, filmpjes, en verhalen te schrijven. Dit wil ik doen omdat ik denk dat het belangrijk is dat mensen naar deze mensen en gebieden omkijken. Voorbeeld: Er word veel over IS geschreven en gepubliceerd. En ondanks dat het goed is dat we weten wat er aan de hand is, word er gefocust op IS in plaats van de mensen die slachtoffer zijn van IS. Natuurlijk word er ook over die mensen geschreven, maar naar mijn mening niet genoeg. Persoonlijk zou ik de mensen in deze gebieden meer aandacht willen geven. Hoe is het voor hun en wat moeten zij doen om te overleven ?

Wij Nederlanders hebben het goed. Een veilig land, een goede economie, vrijheid van meningsuiting en een goed onderwijs systeem. Dit is echter heel ongewoon voor de wereld waar we in leven. Maar toch beschouwen wij dit niet als een zegen, maar als normaal. Wij vinden het vreemd dat mensen in bepaalde landen worden gedood voor hun geloof. Terwijl dit in veel landen niet meer dan normaal is. We leven in een droomwereld, en toch klagen we over van alles en nog wat. En dankbaar ? Nee dat kan pas als je leven ' perfect ' is. En natuurlijk geldt dit niet voor iedereen, maar toch schuilt dit in veel mensen. Juist hierom vind ik het zo belangrijk dat er goed verslag word gegeven van de dingen die gebeuren in de oorlogsgebieden. We beseffen niet wat er aan de hand is, en dat het ook bij ons kan gebeuren. Ik wil met mijn verhalen en reportages mensen activeren om anders te gaan denken.

Dit boek heeft mij nog meer aangespoord dat ik dit ook wil doen. Ik wil door middel van onderzoek de waarheid achterhalen. Arnold Karkens is een groot voorbeeld voor mij.  

Turbo van de nieuwsvoorziening

De hedendaage burger ontvangt een groot deel van het nieuws via de media. In deze media worden onderwerpen veel, of juist weinig behandeld. Als in een korte tijd een bepaald onderwerp veel wordt behandeld en ook een groot gespreksonderwerp is, wordt er gesproken van een media hype. 

Een media hype houdt dus in dat er veel aandacht is voor een bepaald onderwerp in de media. De media hype wordt gevoed door verschillende partijen die commentaar leveren op het onderwerp. Dit zorgt voor een overvloed aan informatie over dit onderwerp. Een media hype is te herkennen aan 4 fasen:

1. De identificatiefase

Dit is de begin fase waarin het nieuwe onderwerp of verschijnsel wordt ontdekt. Er worden verschillende korte berichten geplaatst die niet veel met elkaar gemeen lijken te hebben. Daarna wordt er wat dieper op het onderwerp ingegaan en worden er verbanden gezocht. Het onderwerp gaat als een lopend vuurtje door de media. Journalisten gaan op zoek naar gebeurtenissen die met het onderwerp te maken hebben. De laatste stap voor de identificatiefase is dat het onderwerp een symboolwaarde moet hebben. Het moet worden gezien als een metafoor voor maatschappelijke ontwikkelingen of misstanden.

2. De verbredingsfase

In deze fase komt de publiciteitsgolf op gang. Er worden vergelijkbare incidenten bij gehaald en vergeleken met het onderwerp. Hierdoor wordt het onderwerp steeds breder en zo lijkt het maatschappelijke verschijnsel ook steeds breder te worden. Journalisten gaan op zoek naar nieuwe invalshoeken en andere informatie bronnen. Ook allerlei organisaties, belangengroepen en partijen zullen informatie publiceren die te maken hebben met het onderwerp. Een belangrijk gevolg hiervan is dat de informatie die het onderwerp een andere inhoud geeft ( tegenstrijdige informatie) die word niet genoemd.

3. De reactiefase

Voor de derde fase is het erg belangrijk hoe autoriteiten en belangengroepen reageren. Zorgen zij voor nog meer aandacht, of proberen ze om de aandacht van het onderwerp te halen. Wat opvallend is aan deze fase is dat er een verschuiving optreedt in de publiciteit. Het gaat steeds meer over de gevolgen en de politieke reacties dan over het onderwerp zelf.

4. De uitdovings- of vernieuwingsfase

In de laatste fase van de media hype wordt bepaald of het onderwerp uitdooft of dat het blijft vernieuwen. Uitdoven houdt in dat het onderwerp langzaam uitgekauwd is en dat er weinig over wordt gesproken. Vernieuwen houdt in dat het een structurele publiciteitsgolf kan worden. Het onderwerp heeft voor lange termijn iets veranderd in de samenleving.

Deze mediahypes komen in grote en kleine vorm voor. Door de social media van nu zijn er veel mensen en partijen bij betrokken. Zou jij een mediahype herkennen als deze langskomt ?

Journalist als gespreksleider

Het vak Journalistiek is aan het veranderen. En wij - journalistiek studenten - mogen deel uitmaken van die verandering. En daarin mogen we Ernst-Jan Pfauth als voorbeeld nemen. Ernst - Jan is mede oprichter van de Correspondent en staat op de lijst van 30 meest interessante Europeanen onder de 30. Tijdens de Journalistieke Arena kwam hij vertellen over zijn carrière, en hij heeft mij geïnspireerd.

Ernst-Jan vindt dat journalisten zichzelf als gespreksleiders moeten zien. En dat dit je dan ook een goede journalist maakt. In zijn eigen bedrijf is dit te zien. De correspondent betrekt lezers bij de artikelen die nog gemaakt moeten worden. Sommige journalisten zullen denken dat dit juist de positie van de journalist bedreigt in plaats van versterkt. Maar Ernst- Jan ziet dit juist als een nieuwe manier van journalistiek. Je betrekt je lezers bij de journalistiek en zo krijg je meer loyale lezers. En dit is een belangrijk aspect. Omdat het lastig is om in de tijd van social media en internet loyale lezers te krijgen die op lange termijn geïnteresseerd blijven. Tegenwoordig is het nieuws zo makkelijk verkrijgbaar voor de burgers, dat de journalist heel innovatief moet zijn om aan lezers te komen en ze geïnteresseerd te houden.

Daarom gaf Ernst-Jan ons als beginnende journalisten een gids om een gespreksleider te worden. Ten eerste is het belangrijk om als journalist een specialiteit te kiezen. Mijn interesse ligt best breed en daarom vind ik het lastig om een specialiteit te kiezen omdat ik graag meerdere onderwerpen wil onderzoeken. Wat ook belangrijk is als journalist is dat je een merk wordt. Zo weten lezers wat ze aan je hebben, en die duidelijkheid is fijn voor de lezer en de journalist. Hierbij is het handig om als journalist een bepaalde plek te hebben waar alles samen komt. Zodat de lezers een plek hebben waarvan ze weten dat ze daar al jou werk kunnen vinden. Persoonlijk vind ik het lastig om mezelf als een merk neer te zetten. Als je dit doet, dan kun je best veel kritiek verwachten. Deze kritiek komt voort uit mensen die van onderwerpen meer weten dan jij, en het nodig vinden om hun mening te geven. Gelukkig mag ik in mijn zelfvertrouwen groeien en uiteindelijk zo zelfverzekerd zijn dat de kritiek mij opbouwt in plaats van afbreekt.

Een van de tips die Ernst-Jan ons gaf was: Begin vandaag nog! Dit is voor elke student journalistiek een tip die ze dagelijks moeten bedenken en uitvoeren. Want uiteindelijk heb je er later zoveel meer aan als je nu al begint, dan wanneer je begint als je klaar bent met je studie - 'want dan ben je pas een echte journalist'. Ik ben begonnen met groeien op het moment dat mijn studie startte. En ik neem kleine stapjes, maar ik voel dat ik groei. En deze kleine stapjes, brengen me over een langere periode toch bij mijn doel. Groeien en leren is iets wat ik altijd wil en zal blijven doen. En uiteindelijk wil ik uitgroeien tot een gespreksleider.